Πέρυσι το TEDxAthens δεν το ευχαριστήθηκα. Τρέχοντας σε ένα παράλληλο event που εξελισσόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της ημερίδας, δεν κατάφερα να παρακολουθήσω live παρά μία μόνο ομιλία. Φέτος όμως ήταν διαφορετικά. Πέρασα κύριος τις πόρτες του πιο «ευρωπαϊκού» κτηρίου που διαθέτει η Πειραιώς (αυτό του «Ελληνικού Κόσμου») και άρχισα να τριγυρνώ δεξιά κι αριστερά προσπαθώντας να πάρω τα πρώτα vibes –που λέει και κάποιος γνωστός. Ο κόσμος; Πολύς. Τα όσα «έπαιζαν» μέσα; Πολλά κι αυτά. Αλλά όλα επιλεγμένα ένα προς ένα. Το ‘βλεπες ρε παιδί μου, είχαν να προσδώσουν κάτι ξεχωριστό (τουλάχιστον τα περισσότερα εξ’ αυτών), δεν θύμιζαν πανηγύρι.
Βόλτα στην ανταλλακτική βιβλιοθήκη, ύμνο της αρχέγονης συνήθειας του ανθρώπου να μοιράζεται και να ανταλλάσσει τα βιβλία του με άλλους. Μια μπύρα Bios 5 για τη γεύση. Και μετά άλλη μία για τον δρόμο. Μέχρι να φτάσουμε στο Coca-Cola Lounge για να ξεκουραστούμε εμείς και το κινητό μας –τεράστια υπόθεση οι φορτιστές για τα iPhone που «στέναζαν» υπό το βάρος του Twitter! Διάλειμμα τέλος. Ώρα για την πρώτη ενότητα. Και μετά τη δεύτερη. Και την τρίτη, και ούτω καθ’ εξής. Και στο ενδιάμεσο refill: πότε σαντουιτσάκια, πότε lunch boxes, πότε παγωτάκι για τη γεύση, πότε ψωμί και τυρί –ποτέ ξανά το «ψωμί και τυρί» δεν ήταν τόσο απολαυστικό (κάποιοι θα το πουν «γκουρμέ», προσωπικά αποφεύγω να χρησιμοποιώ λέξεις που δεν ξέρω).
Τι μου έμεινε από το φετινό TEDxAthens; Μα φυσικά πρώτα απ’ όλα οι ομιλητές. Ο απλός αλλά συνάμα συγκλονιστικός ψυχίατρος Ματθαίος Γιωσαφάτ που εξήγησε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως έθνος. Ο χαρισματικός Κρεγκ Ουόλτζερ, ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου Atlantis Books στην Οία που με τον γεμάτο εικόνες λόγο του ταξίδεψε τους πάντες στη Σαντορίνη, ένα απόγευμα του Ιούλη. Ο μοναδικός Ντέιβιντ Σινγκ που μοιράστηκε απλόχερα με το κοινό του TEDxAthens τις σκέψεις του για το μέλλον και τα όσα ήδη γνωρίζει για τον κόσμο –τον ψηφιακό κόσμο. Ο Λαρς Ράσμουσεν, ο Πωλ Παπαδημητρίου, ο Χάρης Ιωάννου. Όχι ότι οι υπόλοιποι πήγαν πίσω. Απλά οι συγκεκριμένοι τρεις ήταν εκείνοι που με γοήτευσαν περισσότερο. Ε, ναι, προφανώς υπήρξαν και άλλοι που με άφησαν αδιάφορο, που με κούρασαν, που δεν μου μετέφεραν τίποτα ουσιώδες. Υποθέτω ότι αυτό είναι υποκειμενικό.
Κάποιες ομιλίες τις είδα μέσα από τη σκοτεινή αίθουσα «Αντιγόνη», κάποιες άλλες από την άνεση του lounge της Coca-Cola. Το παραδέχομαι, δεν έμεινα μέχρι το τέλος –κάτι το ξενύχτι της προηγούμενης μέρας, κάτι οι ανειλημμένες υποχρεώσεις, με ανάγκασαν γύρω στις 20:00 να χαιρετίσω. Τα περισσότερα απ’ όσα ήθελα να δω εξ’ άλλου, τα είδα. Μόνο τους 8 Kick που τόσο πολύ αγαπώ δεν πρόλαβα να απολαύσω –μα γιατί έπρεπε να κλείνουν το σόου; Τεσπα… Εμπειρία; Θετικότατη. Κάτι διαφορετικό, κάτι αισιόδοξο αλλά και συνάμα πιο ρεαλιστικό, πιο απτό και πραγματικό από τα συνήθη ευχολόγια της εποχής. Με ενέπνευσε; Θα δείξει. Μου άρεσε; Ναι. Με έβαλε σε σκέψεις; Σίγουρα. Με έκανε να περιμένω το επόμενο; Μετράω ήδη αντίστροφα…
Οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα του TEDxAthens στο Facebook.
