Στη δεκαετία του 1970, η τεχνολογία των σκληρών δίσκων συνέχισε να εξελίσσεται. Η IBM παρουσίασε το 1973 τον IBM 3340, ο οποίος ήταν πιο compact και χρησιμοποίησε τεχνολογία από μικρότερες μονάδες και πλατό. Στη συνέχεια, η Seagate εισήγαγε το 1979 τον πρώτο σκληρό δίσκο 5,25 ιντσών, κάνοντάς τον προσιτό για προσωπικούς υπολογιστές. Οι πρώτοι σκληροί δίσκοι για προσωπικούς υπολογιστές εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1980, καθώς οι υπολογιστές έγιναν πιο προσιτοί και διαδεδομένοι.
Η δεκαετία του 1990 χαρακτηρίστηκε από την αύξηση της χωρητικότητας των σκληρών δίσκων. Οι κατασκευαστές βελτίωσαν τη μηχανική και την ηλεκτρονική των δίσκων, και οι χωρητικότητες ξεπέρασαν τα 1GB. Η ταχύτητα ανάγνωσης και εγγραφής βελτιώθηκε επίσης σημαντικά, ενώ η τιμή της μονάδας μειώθηκε, καθιστώντας τους σκληρούς δίσκους προσβάσιμους σε όλους τους χρήστες υπολογιστών. Οι χρήστες μπορούσαν πλέον να αποθηκεύουν σημαντικά περισσότερα δεδομένα και να δουλεύουν πιο αποδοτικά.
Το 2000, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και η εξάπλωση του διαδικτύου δημιούργησαν μεγαλύτερες ανάγκες αποθήκευσης δεδομένων. Οι σκληροί δίσκοι συνεχώς μεγάλωναν σε χωρητικότητα και μειώνονταν σε μέγεθος. Η τεχνολογία του Serial ATA (SATA) παρουσιάστηκε, προσφέροντας υψηλότερες ταχύτητες μετάδοσης δεδομένων και μεγαλύτερη αξιοπιστία σε σύγκριση με τους προηγούμενους τύπους δίσκων.
Στη σημερινή εποχή, οι σκληροί δίσκοι έχουν φτάσει σε χωρητικότητες πολλών terabytes (TB), με ταχύτητες που ξεπερνούν τα 7.200 RPM και με μικρότερα μεγέθη που επιτρέπουν τη χρήση τους σε φορητούς υπολογιστές και κινητές συσκευές. Παρά την ανάπτυξη των Solid State Drives (SSD), οι σκληροί δίσκοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ευρέως, κυρίως λόγω της υψηλής χωρητικότητάς τους και της σχετικά χαμηλής τιμής τους.
Η ιστορία των σκληρών δίσκων είναι μια αδιάκοπη πορεία τεχνολογικής εξέλιξης, που ξεκίνησε από τεράστιες και ακριβές συσκευές και κατέληξε σε εξαιρετικά μικρές και αποδοτικές μονάδες, ενώ συνεχώς αναπτύσσεται με την πρόοδο της ψηφιακής τεχνολογίας.
